{jcomments on}

Oss, 03 juli 2015: In ieder werkbaar leven is er een moment dat er afscheid genomen wordt van het werk. Voor Miranda van Schaijik was dit afscheid er eerder dan zij zelf gewild had. In 2013 werd ze getroffen door een herseninfarct. In de afgelopen 2 jaar heeft ze hard gewerkt aan haar revalidatie, en daarmee aan haar terugkeer naar het korps. Ze was aanwezig bij de oefenavonden waarin ze ondersteunde bij de oefeningen.

Hoewel ze goed herstelde, bleven er toch enkele functies achter, welke ze nodig heeft om haar taak binnen de brandweer goed te kunnen uitvoeren. Daarom heeft ze dit jaar in goed overleg met de postcommandant, Hans Rigter, besloten om, met pijn in het hart, te stoppen bij de brandweer per 30 juni 2015.

Er werd Miranda een afscheidsreceptie aangeboden in de kazerne van Oss, waarbij veel collega's, oud-collega's, familie en vrienden aanwezig waren.

In een volle en warme kantine werd er door de postcommandant stil gestaan bij de loopbaan van Miranda.

Haar loopbaan begon op 1 september 2003 met het bijwonen van de oefeningen en het volgen van de opleiding brandwacht.

Nadat ze de opleiding met succes had afgerond in juli 2004, mocht ze mee met de uitruk.
Fanatiek en gedreven. Deze 2 woorden waren zeker van toepassing op Miranda. Als er een uitruk was, was ze aanwezig en niet te bang om zich vuil te maken.

Maar wel een vrouw, want als de helm afgezet werd, dan werden de haren weer even gecontroleerd.

Bij Miranda's eerste autobrandje ging ze direct aan de slag met blussen. Na enige tijd moest ze hoestend en proestend de aftocht blazen. Ze kwam er toen achter dat ze geen ademlucht op had en dat ademlucht in zo'n situatie toch geen overbodige luxe is.

Als Miranda alarm kreeg, dan was ze vrijwel altijd aanwezig. Zelfs in de tijd dat haar jongste zoon Stan, nog op school zat liet ze nooit verstek gaan. Als Stan van school gehaald moest worden en de pieper ging, dan regelde ze razendsnel opvang of ze zorgde ervoor dat hij werd opgehaald door kazernepersoneel.

Als vrouw val je wel snel op tussen al die kerels. Niet dat het Miranda ook maar iets kon schelen. Ze deed gewoon haar ding, maar soms had ze er wel profijt van. Zo was er eens een oefening "ongeval gevaarlijke stoffen" waarbij we met het hele team binnenkwamen bij de nabespreking. Als mannen werden we daar totaal genegeerd, maar Miranda werd hartelijk ontvangen en had in no-time een drankje in haar hand.

Vrouw zijn in dit beroep heeft ook nadelen. Tijdens de grote brand van Dreumex, waren we Miranda en collega Janny opeens kwijt. Lichte paniek natuurlijk, want waar konden ze wezen? Op een gegeven moment kwamen de 2 dames rustig aanlopen. De dames hadden bij een van de omwonende gebruik gemaakt van het toilet.

Waar de heren bij hoge nood gewoon even een boompje opzoeken, daar moeten de de dames toch een andere oplossing zoeken.

Miranda groeide in de tijd uit tot een zeer gewaardeerde collega. Ze wist zich kranig te weren in de mannenwereld van de brandweer.
Nooit merkten we aan haar dat ze dat lastig vond. Er was er nooit iets dat zij als vrouw zijnde niet kon, wat de mannen wel deden.

Het fanatisme bleek ook uit het gegeven, dat ze gesolliciteerd had als bevelvoerder en ook naar de opleiding hiervoor mocht gaan. Zover is het niet gekomen, omdat ze voor het zover was een herseninfarct kreeg.

Dat het verlenen van hulp en het niet snel opgeven in haar bloed zit, blijkt wel uit het feit dat ze nu vrijwilligerswerk doet bij bejaarden.
Bij haar afscheid kreeg Miranda een oorkonde voor 11 jaar (in feite 11 jaar en 10 maanden) brandweerdienst en een legpenning van de brandweer.

 
Als lid van de Osse Brandweer Vereniging, waarvan zij bestuurslid is, zullen we Miranda nog vaak tegenkomen op de kazerne en andere activiteiten.

Na de gelukwensen en kado's volgde nog een gezellige receptie.

Hier kunt u het verslag lezen van de laatste oefening van Miranda.